Mateusz Głowacki – Masz ci los!

Typowa (czytaj: pozornie normalna, w rzeczywistości – skłócona) polska rodzina spotyka się na pogrzebie namiętnego gracza w totolotka. Sytuacja komplikuje się, gdy wychodzi na jaw, że zmarły został pochowany ze zwycięskim kuponem w kieszeni marynarki. Rozpoczyna się bezpardonowa walka o niespodziewane bogactwo. Mateusz Głowacki buduje film, który można streścić w zdaniu: „Znacie? To posłuchajcie!”. Bez specjalnych subtelności konstruuje on narrację w oparciu o światopoglądowe antagonizmy i społeczne stereotypy. Czyni to jednak całkiem mądrze, a przede wszystkim w rozpoznawalnym dla siebie stylu – za pomocą długich kadrów, w przerysowanych, przesyconych kolorami i przeładowanych charakterystycznymi rekwizytami lokacjach, z niezłymi aktorami u boku. Rezultatem jest komedia lekka, miła i całkiem zabawna: wszak najbardziej śmieszy nas to, co dobrze już znamy. Niestety, należy uczciwie przyznać, że w Masz ci los! boleśnie brakuje półcieni i subtelności, przez co Głowacki, zamiast wyśmiać stereotypy, buduje cały komizm na braniu ich na poważnie. Dlatego kiedy wybrzmiewa ostatnia scena, film bardzo szybko ulata z pamięci. Nie sprawdzi się on także jako rozrywka, do której można wielokrotnie powracać, bo przy pierwszym seansie produkcja odkrywa wszystkie swoje karty. W rezultacie najnowsza produkcja Głowackiego przypomina danie typu fast food – nasyci, ale wyrafinowanych doznań organoleptycznych z pewnością nie zapewni.