Maciej Kawalski – Niebezpieczni dżentelmeni

Cztery postaci – Tadeusz Żeleński, Witkacy, Bronisław Malinowski i Joseph Conrad – budzą się z pokoju po narkotykowym tripie. Okazuje się, że wraz z nimi w pomieszczeniu znajduje się też trup słynnego francuskiego literata. Rozpoczyna się ucieczka przez całe Zakopane, podczas której bohaterowie spotkają m.in. Karola Szymanowskiego, Józefa Piłsudskiego, a nawet Włodzimierza Lenina. Film w bezceremonialny sposób nawiązuje do tego, co przed wojną działo się w miejscu już wówczas znanym jako zimowa stolica kraju. (Kto nie ma w tym temacie wiedzy, niech sięgnie do znakomitej książki Rafała Malczewskiego, Pępek świata). Oczywiście językiem, którym przemawia do widza film, jest przede wszystkim groteska połączona z nutą surrealizmu. Rzecz to w polskim kinie rzadko spotykania, tym bardziej należy zatem docenić, że przy jej pomocy Kawalski postanowił zrealizować film inteligentny, celujący w widza, który choćby ze słyszenia kojarzy nazwiska głównych postaci. Niestety, trudno nie zauważyć, że poza formą broni się tu niewiele. Karykatura nie jest w stanie przykryć ślamazarnie toczącej się w pierwszej połowie akcji, a sama intryga nie bardzo interesuje widza. Owe braki nadrabiają jednak świetne role, nie sposób także odmówić Niebezpiecznym dżentelmenom egzotycznego jak na rodzime kino posmaku. I tyle wystarczy, żeby z projekcji czerpać przyjemność. A że wiele więcej nie dostaniemy, to już inna sprawa.