Osgood Perkins – Kod zła

Agentka FBI, obdarzona jakoby mocami parapsychicznymi, rusza w pogoń za tajemniczym człowiekiem, który zamieszany jest w sprawy powtarzających się od trzydziestu lat morderstw. Jak się okazuje, sprawa jest dużo bardziej pogmatwana i mroczna, niż początkowo mogłoby się zdawać. Cieszący się niezwykłym powodzeniem wśród tzw. profesjonalnej krytyki ni to thriller, ni pełnoprawny horror, wrażenie może robić co najwyżej bardzo statycznymi, pieczołowicie odmierzonymi kadrami i klimatem, którego główne źródło bije z postaci bez dwóch zdań cierpiących na cały przekrój zaburzeń psychicznych. O pomstę do nieba woła natomiast cała reszta – ze scenariuszem na czele. To, że główna bohaterka nie ma za sobą żadnej przekonującej historii, motywacji czy dystynktywnych cech charakteru, można jeszcze tłumaczyć świadomym nawiązaniem do kina noir. Jak jednak wyjaśnić fakt, iż jej nadprzyrodzone zdolności znikają po drugim akcie, a czyny oraz doświadczenia nie mają żadnych zawodowych i osobistych konsekwencji? Ten sam problem dotyczy innych postaci, czyli szeleszczących papierem typów, o których nie wiemy dosłownie nic. Fabuła pełna jest także dziur i nielogiczności, a końcowe rozwiązanie zagadki zostaje widzowi wręcz wyłożone łopatą. Nie byłby to zarzut dyskwalifikujący – wszak niezbyt mądry film wciąż może dobrze się oglądać – gdyby nie to, iż Kod zła jest po prostu przeraźliwie nudny. Budowanie atmosfery to z pewnością godna pochwały umiejętność, którą Osgood Perkins opanował bardzo dobrze, ale w wykreowanym przez niego świecie, przypominającym makabryczną wersję Alicji w Krainie Czarów, brakuje po prostu akcji. Dlatego produkcja nie straszy, nie intryguje i nie wciąga. I tylko jedna rzecz jest w niej przerażająca: że tak wiele osób dało się złapać na lep marketingowych bajek mających uczynić film roku z do bólu przeciętnego dziełka, którego pozytywy da się zamknąć w jednym zdaniu. Słowem – strata czasu.