Tomasz Patora – Łowcy skór. Tajemnice zbrodni w łódzkim pogotowiu

Osławiona sprawa kierowców, sanitariuszy i lekarzy w łódzkim pogotowiu to jedna z najgłośniejszych afer końca XX wieku. Tomasz Patora, autor oryginalnego reportażu opublikowanego w łódzkiej Gazecie Wyborczej, po latach uzupełnia obraz zbrodni, czyniąc go jeszcze bardziej ponurym. W publikacji najważniejsze są trzy tezy. Pierwsza z nich głosi, że działalność tzw. łowców skór trwała minimum dziesięć lat, prawdopodobnie nie tylko w Łodzi, ale także w innych większych miastach. Druga – że sprzedaż informacji o zgonach pociągała inne patologiczne zjawiska: wysyłanie oddalonych o kilometry karetek do chorych, odstępowanie od akcji ratowniczej, a w skrajnych przypadkach – powodowanie zgonu. Tych ostatnich może być, biorąc pod uwagę rejestr pobranych leków, nawet kilka tysięcy. Wreszcie trzecia teza brzmi, że polski wymiar sprawiedliwości zupełnie zawiódł, bowiem za czyn tak szkodliwy i niosący tak wiele cierpień skazał ostatecznie cztery osoby z kilkudziesięciu lub nawet kilkuset zamieszanych w proceder. Łowcy skór nie są opowieścią ani przesadzoną, ani nastawioną na tanią sensację: to rzetelna, reporterska robota, a jednocześnie lektura mogąca co wrażliwszym na niesprawiedliwość natychmiast podnieść ciśnienie. To także dowód, iż w medialnej kurzawie na temat „praworządności” ginie najważniejsze – od trzech dekad system sprawiedliwości jest głęboko chory, a sprawa łowców skór schorzenia te ujawniła, jednocześnie, wbrew naiwnym nadziejom, nie prowadząc do uzdrowienia sytuacji. I choć nie zgadzam się z socjologicznymi analizami Patory na temat domniemanych przyczyn patologicznych zjawisk w łódzkim pogotowiu, którymi mają być traumy transformacji ustrojowej, obecne jakoby w zbiorowej nieświadomości, to jego książka stanowi niezwykle gorzką, pesymistyczną, ale bardzo rzetelną i uczciwą pracę, na temat zjawisk, które sięgają znacznie głębiej i dotyczą znacznie większej liczby ludzi niż czterech skazanych medyków.