Tomasz Wolski – Córka

Zmęczona, rozczarowana życiem Marta (Katarzyna Krzanowska) organizuje przyjęcie dla nastoletniej córki. Dziewczyna nie wraca jednak wieczorem do domu. Bezradna kobieta kontaktuje się z własną matką (Teresa Budzisz-Krzyżanowska), z którą nie utrzymywała kontaktu przez ostatnie trzy dekady. Obie rozpoczynają gorączkowe poszukiwania, przemierzając skąpane w mroku ulice Warszawy. Na pierwszy rzut oka zarysowany wyżej pomysł powinien stanowić punkt wyjścia dla zrealizowania angażującej opowieści o zrastaniu się dawno zadanych ran i jedności w sytuacjach granicznych. Niestety, finalnie zabrakło zarówno pomysłu na głęboką fabułę, jak i przekonujących bohaterów. Akcja toczy się ospale i wedle z góry przewidzianego schematu, same postaci zaś są jednowymiarowe, pozbawione motywacji silniejszych niż pogoń za karierą, a przez to – do bólu sztampowe. Szkoda to tym większa, że brak skrytalizowanej sytuacji dramaturgicznej grzebie film, który pod każdym innym względem należy ocenić jako bardzo dobry: dotyczy to w szczególności warstwy wizualnej, czyli pięknie wymierzonych, wspaniale skomponowanych kadrów. Udana forma na niewiele się jednak zda przy tak wyraźnym deficycie treści. Być może Wolski – tworzący do tej pory głównie dokumenty, w tym m.in. świetnych Szczęściarzy – uległ czarowi tego gatunku i stwierdził, że wystarczy postawić kamerę, obserwować, a postaci same przedzierzgną się w ludzi z krwi i kości. Najwyraźniej jednak fabuła wymaga czegoś więcej. Nie bez żalu stwierdzam, iż tego „więcej” Córka nie oferuje.