Ingmar Bergman nigdy nie ukrywał, że sztuka ma dla niego wymiar nie tylko estetyczny, ale również, a może nawet przede wszystkim terapeutyczny. Nie dziwi zatem, że każde jego dzieło można odczytywać w kluczu biograficznym. Sonata jesienna nie stanowi pod tym względem wyjątku. Szwedzki reżyser zwykł mawiać: „Moi rodzice zrobili wszystko, żeby zniszczyć życie swoim dzieciom”, jego scenariusz jest zaś dobitną próbą rozliczenia się z destrukcyjnymi relacjami rodzinnymi, w szczególności tymi, które łączyły z matką.
Filmowa opowieść o jednym z najbardziej charyzmatycznych polskich duchownych XX wieku. Próba zwerbowania księdza Jana Ziei przez SB stanowi punkt wyjścia dla przedstawienia różnych epizodów z bogatego życia kapłana: od posługi duszpasterskiej na polach wojny polsko-bolszewickiej, przez okres okupacji niemieckiej, po konspiracyjną działalność w ramach Komitetu Obrony Robotników. Niestety, pomimo sprawnej realizacji, film nie potrafi wyjść poza budowanie spiżowego pomnika tytułowej postaci.
Książka stanowi dość obszerny, bo liczący bez mała 500 stron, diariusz niemieckiego pancerniaka, który wraz ze swoją załogą walczył m.in. pod Leningradem, następnie zaś przeniósł się pod Moskwę i Stalingrad. Rzeczoną publikację można rozpatrywać w dwóch porządkach. Jako opowieść o wojnie, nie dorównuje ona najlepszym wzorcom, np. Krwawemu śniegowi Güntera Koschorrka. Sander jest słabym pisarzem, a w jego opisach kampanii rosyjskiej trudno doszukiwać się walorów literackich.
Lato, gdy mama miała zielone oczy to przykład powieści skrojonej pod nagrody i wyróżnienia. Już sam temat osobistych, niełatwych bynajmniej uczuć, wzbogacony komentarzem społecznym na temat chorób psychicznych, daje nieodparte poczucie obcowania z literaturą jeżeli nie wielką, to przynajmniej do wielkości pretendującą. W przekonaniu tym utwierdza czytelnika poetycki styl prowadzonej z perspektywy lat narracji, przypominającej gorzką, pełną tęsknoty za przeszłością gawędę.
Mroczny thriller na podstawie książki Denisa Lehane’a, która w naszym kraju ukazała się pod tytułem Wyspa skazańców. Szpital psychiatryczny na odciętym od świata, otoczonym wodą skrawku lądu gdzieś w Nowej Anglii. Dwójka policjantów bada zaginięcie jednego z pacjentów. Sprawa szybko okazuje się na tyle tajemnicza, iż podejrzenia jednoznacznie wskazują na personel placówki, który kolektywnie bierze udział w mrocznej intrydze. Wyspa tajemnic to film, który broni się przede wszystkim fenomenalną fabułą.
Film dokumentalny opowiadający o osobach, które decydują się wstąpić do zakonu dominikanów. Woś utrwala na filmowej taśmie pierwsze chwile odcięcia od świata, a także kolejne dni i tygodnie poświęcone rozmowom, modlitwom i kontemplacji, przygotowujących do spędzenia reszty życia w klasztornych murach. Młodzi ludzie muszą radzić sobie z radykalną zmianą dotychczasowego trybu życia, targającymi nimi wątpliwościami i poszukiwaniem nowego sensu. Część z nich zdaje ten trudny test i składa śluby, inni się poddają i wracają do świata poza murami klasztoru.
Piąta i ostatnia płyta brytyjskiego zespołu, którego twórczość – mimo zmian – od zawsze oscylowała na pograniczu rocka i nowej fali. W przeciwieństwie do wcześniejszych albumów (może za wyjątkiem Spirit of Eden), Talk Talk właściwie całkowicie odszedł od standardowych kompozycji na rzecz eksperymentalnych form muzycznych, zmierzających w stronę gatunku nazywanego dekadę później post rockiem. I jeżeli mam być szczery, nowe oblicze grupy podoba mi się jeszcze bardziej niż poprzednie. Utwory takie jak Ascension Day czy Runeii są może dziwaczne, ale zarazem niesamowicie klimatyczne.
Gdyby chcieć wymienić polskie filmy poświęcone ostatniej wojnie z Niemcami, lista taka z pewnością obejmowałaby kilkaset tytułów. Jeśli jednak użyć tego samego kryterium w odniesieniu do starć z Sowietami, sytuacja się komplikuje. Być może przy odrobinie dobrej woli można by wspomnieć o Katyniu Andrzeja Wajdy, w ten sposób jednak zestawienie stałoby się właściwie kompletne. Film Orlęta. Grodno ’39 wypełnia tę pożałowania godną lukę, a co ważniejsze – czyni to w znakomitym stylu.
Filmowa adaptacja fenomenalnego dramatu Wstyd autorstwa Marka Modzelewskiego, wystawianego na deskach Teatru Współczesnego. Odwołany przez pana młodego ślub staje się pretekstem do ukazania konfliktu mentalności dwóch całkowicie różnych par rodziców niedoszłych nowożeńców – postępowych kabotynów i cwanych dewotów. W tym początkowo łagodzonym sporze błyskawicznie dochodzi do eskalacji, odsłaniającej popękane charaktery, w których bez trudu możemy dostrzec typy przerysowane, choć znane z codziennego życia.
Marek Jackowski to bez wątpienia jeden z najbardziej utalentowanych kompozytorów i gitarzystów polskiej muzyki rozrywkowej. Mimo udziału w wielu projektach, a także udanej działalności pod własnym nazwiskiem, jego nadzwyczajny sukces to przede wszystkim owoc współpracy z nie mniej wybitną wokalistką, Olgą Jackowską. Muzyczne małżeństwo (trwające formalnie do 1984 roku) stało się filarem Maanamu – zespołu, o którym bez cienia przesady powiedzieć można, iż nadał ton polskiemu rynkowi muzycznemu lat 80. ubiegłego wieku